روش‌های اتصال میلگرد آجدار
اتصال میلگردهای آجدار به یکدیگر، یکی از مراحل مهم در اجرای سازه‌های بتنی است. این اتصال باید به گونه‌ای انجام شود که مقاومت نهایی اتصال از مقاومت خود میلگرد کمتر نباشد.
دلایل اتصال میلگرد
افزایش طول میلگرد:
زمانی که طول میلگرد موجود برای اجرای یک عضو سازه‌ای کافی نباشد، با اتصال دو یا چند میلگرد به یکدیگر، طول مورد نیاز تامین می‌شود.
ایجاد پیوستگی در آرماتوربندی:
برای ایجاد پیوستگی در آرماتوربندی و انتقال نیرو از یک عضو سازه‌ای به عضو دیگر، از اتصال میلگرد استفاده می‌شود.
روش‌های اتصال میلگرد
روش‌های مختلفی برای اتصال میلگردها وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. از جمله این روش‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
1. وصله پوششی (اورلب)
شرح روش: در این روش دو میلگرد را به طول مشخص بر روی هم قرار داده و با سیم مفتولی به هم بسته می‌شوند.
مزایا: ساده‌ترین و کم هزینه‌ترین روش اتصال است.
معایب: نیاز به فضای زیاد برای اجرای وصله، کاهش مقاومت در ناحیه وصله به دلیل تمرکز تنش‌ها.
۲. وصله مکانیکی (کوپلینگ)
شرح روش: در این روش از کوپلینگ‌های مکانیکی برای اتصال دو میلگرد استفاده می‌شود. کوپلینگ‌ها با ایجاد اصطکاک یا گیره‌های مکانیکی، دو میلگرد را به هم متصل می‌کنند.
مزایا: مقاومت بالا، سرعت اجرای بالا، کاهش طول وصله نسبت به روش پوششی.
معایب: نیاز به تجهیزات خاص، هزینه بالاتر نسبت به روش پوششی.
۳. وصله جوشی
شرح روش: در این روش دو میلگرد را با استفاده از جوشکاری به هم متصل می‌کنند.
مزایا: مقاومت بسیار بالا، سرعت اجرای بالا.
معایب: نیاز به تجهیزات تخصصی، احتمال ایجاد تنش‌های حرارتی در محل جوش، امکان سوختن آج میلگرد.
